Έκθεση graffiti στην Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας

Πριν από λίγες μέρες, είδαμε ένα πραγματικά πρωτοφανές γεγονός στην Λάρισα: τo graffiti και οι δημιουργοί του "μπήκανε" στην Πινακοθήκη! Το οποίο σημαίνει πως ένας επίσημος καλλιτεχνικός οργανισμός της πόλης αναγνώρισε την καλλιτεχνική αξία του graffiti και ειδικά των συγκεκριμένων writers. Η έκθεση αυτή δεν αφορά μόνο όσους δείξανε έργα τους, αλλά μιλάει και για το graffiti στην Λάρισα και τις δυνατότητες που έχει, κάτι που πρέπει πολλοί να το καταλάβουν. Επίσης, πολλοί πλέον πρέπει να καταλάβουν πως η υποκριτική τους στάση σχετικά με την αποδοχή του graffiti μόνο όταν θέλουν να το παίξουν οτι είναι κοντά στη νεολαία και την δημιουργικότητα είναι απαράδεκτη κι επιβάλλεται να σταματήσει! Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν νομίζω και όσοι κάνουν graffiti: μη δίνετε δικαίωμα σε όποιον θέλει να εκμεταλευτεί το graffiti για τους δικούς του εμπορικούς και μικροπολιτικούς σκοπούς και μετά να το προδώσει.
Κατα τ'άλλα, στην Πινακοθήκη είδαμε έργα των UMC'S, Efle και ARFS απ'οτι κατάλαβα. Είχε αρκετά κομμάτια και σε καλό μέγεθος, πιο πολύ σε ζωγραφικό ύφος παρά πιο κοντά σε κλασικό graffiti, κάτι που δείχνει το εύρος των δυνατοτήτων των παιδιών αυτών. Μπράβο για την πρωτοβουλία τους, ελπίζω να δούμε κι άλλη δουλειά τους εντός κι εκτός Πινακοθήκης, να δούμε και δουλειά άλλων και γενικά να συνεχίσει η ανάπτυξη του graffiti στην Λάρισα.

Ξέρω πως πολλοί θα διαφωνήσουν για την αποδοχή του graffiti και πιστεύουν πως πρέπει να μείνει στον δρόμο και να μην γίνει κυριλέ κι επίσημο. Δεν θα διαφωνήσω μαζί τους για να είμαι ειλικρινής. Ωστόσο, κινήσεις σαν και την έκθεση αυτή μπορούν να φέρουν τον κόσμο πιο κοντά στο graffiti, να το γνωρίσουν, να το αποδεχτούν, να καταλάβουν πως μπορεί να είναι τέχνη και με αυτό τον τρόπο να υπάρχει μεγαλύτερη αποδοχή κι ευκολία από την τοπική κοινωνία. Κάποιοι writers, ξέρω πως δεν θέλουν και δεν βλέπουν με καλό μάτι την αποδοχή του graffiti, προτιμούν να είναι κυνηγημένο και παράνομο, θεωρώντας πως η αδρεναλίνη του κυνηγητού είναι μέρος της όλης κουλτούρας του. Δεν θα διαφωνήσω πως η "παρανομία" του graffiti είναι μέρος της ιστορίας του, των "θρύλων" του. Αλλά το graffiti δεν είναι μόνο αυτό, το graffiti μπορεί να νομιμοποιηθεί αλλά να μην χάσει την αυθεντικότητα του, την ζωντάνια του. Δεν είναι θέμα αποδοχής, είναι θέμα ανθρώπων: αν οι writers θέλουν να το κρατήσουν ζωντανό, θα το κρατήσουν. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας το παράδειγμα του χιπ χοπ στην Ελλάδα, το οποίο τείνει να αντικαταστήσει την ποπ μουσική κι έχει μπει σε όλα τα σκυλάδικα, δείχνοντας προφανής σημάδια απομάκρυνσης από την αρχική του θέση για μια εναλλακτική ψυχαγωγία και μουσική για τους νέους. Το graffiti δεν πρέπει να εκπέσει ή να παρασυρθεί από το χρήμα και να γίνει ένα άλλο χιπ χοπ. Αλλά όλο αυτό είναι στα χέρια όλων σας, εσάς των writers και των οπαδών του. Αν θέλετε να κάνετε καμάκι, πάτε σε κανένα γυμναστήριο, μην ξεφτιλίζετε μια τέχνη σαν το graffiti, έστω κι αν είναι τέχνη του "δρόμου"...